چان چو و چانچو کشی

 چان چو بنظر من یک کلمه گیلکی هست که از دو بخش چان یا شان، شانه و چو، چوب، درست شده یعنی چوبی که روی شانه قرار میگیرد. چانچو چوبی باریک و طویل که توسط نجاران جنگل نشین تراشیده می شد و قدیم در بازار پردسر لاهیجان به همراه سایر وسایل چوبی مثل قاشق و چنگال، ملاقه، کتره یاکفگیر، کتله یا کفش و دمپایی چوبی با دو تسمه لاستیکی، لاک یا طشت چوبی، قند لاک وپارو، وغیره فروخته می شد . طول چوب چانچو بیشتر از یک و نیم متر بود معمولآ از چوب له، نارون، آزاد وبهتر ازهمه از چوب ملج ساخته می شد . چوب چانچو کاملا صاف و براق خراطی و نجاری می شد و در دو انتها چوب برجستگی رو به بالا دارد تا مانع از دررفتن و افتادن زنبیل میشود. قاشق ملاقه از چوب سفید ممرز، پارو و اکثر وسایل از چوب راش استفاده میشد. در سالهای اخیر چند نمونه قدیمی چانچو را در موزه میراث روستایی گیلان از نزدیک دیده ام ولی سالهاست چوب چانچو تازه را در بازار ندیده ام. اکثر روستائیان برای حمل فقط یک لنگه زنبیل از کولاکت استفاده می کردند که چوب کوتاه تقریبآ بزرگتر از یک مترضخیم و سنگین و محکم صاف ولی خراطی و نجاری نشده بود، فقط پوست کنده استفاده میکردند . کولاکت همان کول کت هست یا چوبی که برای کول کردن بار استفاده میشود . ضمنآ کولاکت وسیله دفاعی در گذر های روستایی و کوهستانی در مقابل حمله حیوانات و غیره هم استفاده داشت.

این عکس زیبارا سید محسن سنجری در سایت چای ایرانی گذاشته است.
حمل برگ های چای چیده شده بالباس سبک و پای برهنه  در باغ های چای خیلی دیده می شد

این عکس را

دکتر جواد محمدعلیزاده دندانپزشک گرفته است دخترش در صفحه ی عمومی

لاهیجانی های فیسبوک گذاشته بود و خوب یادم هست به انگلیسی نوشنه بود که

عکس رنگی پیرمرد فروشنده دوره گرد رودسری که گویا همسایه شان هم بود

گرفته است.

این اولین عکسی هست که در صفحه لاهیجانی های فیسبوک باشتراک گذاشته شده بود